Dag 2: Londen - Doha - Dar es Salaam

De eerste twee dagen lopen een beetje door elkaar heen en dat voelt ons lichaam ook. Pfoe helemaal in de war. We kregen rond half 10 's avonds ons avondeten in de vliegtuig richting Doha. Eerst denk je mmm lekker, want zoveel hadden we nog niet gegeten. Maar na een paar happen had ik er wel weer genoeg van. Wel hadden we er een heerlijke gin tonic bij! We zagen een wijntje op de kaart staan, dus we dachten mmm dat is eigenlijk best lekker om de vakantie mee te beginnen. Toen zei ik voor de grap, nou een gin tonic zou ook best lekker zijn... En wat stond er nou op de kaart, gin tonic! Heerlijk, en goed sterk pfoe. Maar laten we maar zeggen dat het een goed slaapmutsje is.

Eerst heb ik nog een poging gedaan om een beetje te leren voor het coschap, maar daar was ik ook wel snel klaar mee. Toen maar lekker een filmpje gekeken, ik heb het einde net gehaald voordat m'n ogen dichtvielen. Het is dat je zo moe bent, maar echt lekker ligt een vliegtuigstoel toch niet. En dan hadden Mitch en ik mega geluk gezien het feit dat we niet heel erg groot zijn en we hadden met z'n tweeën drie stoelen!! Dat was echt heerlijk. Zo kon je of opgekruld op twee stoelen liggen of je benen ongegeneerd strekken. Maar alsnog wordt je helemaal in de kreukels wakker. Na iets van 7 uur waren we in Doha, slaap dronken het vliegtuig uitgestapt en snel  de gate zoeken, want heel veel tijd om over te stappen hadden we niet. Uiteindelijk hadden we het snel gevonden en hadden we zelf nog tijd over. Eenmaal in het vliegtuig vielen direct m'n ogen dicht, het opstijgen heb ik zelfs al niet meer meegemaakt. Na een uur of twee slapen we hebben kwam het ontbijt... Nou als we ergens geen zin in hadden... We voelde ons allebei alsof er een vrachtwagen over ons heen gereden was. Toch maar geprobeerd zo veel mogelijk op te eten, want de doxycycline moest weer worden ingenomen. En ik heb al gemerkt dat ik daar goed bij moet eten en drinken anders krijg ik er echt veel last van. Het hielp ook niet echt mee dat we een kokos curry met rijst hadden, een klef croissantje en een yogurtje(mierzoet en een rare consistentie). Na het eten snel weer gaan slapen, want tot iets anders waren we niet echt in staat.

Gelukkig voelde ik me een stuk beter toen ik weer opnieuw wakker werd en we hadden toen ook nog maar een uur of twee te gaan. En toen was het zo ver! M'n eerste stappen op Afrikaanse bodem. Nou het is wel een stuk warmer dan in Nederland! Heerlijk niet meer die kou, al moet ik er wel nog aan wennen want je zweet je kapot.  
In het vliegtuig moest je al een papiertje voor je visum inleveren en daarmee gingen we langs de balie voor een visum. We wisten nog niet precies welk visum we nodig hadden, een business visum of een touristenvisum. We dachten we zien wel welke ze ons geven en dat was gelukkig een touristenvisum, dat scheelt ons een hele hoop geld! Het is wel altijd een beetje spannend als ze je paspoort meenemen, maar ja een beetje vertrouwen moet je hebben. En gelukkig werd na ongeveer 10 min onze naam geroepen, nja ik was Maria. Je zag die man al m’n namen bekijken en vervolgens besluiten dat Maria het meest makkelijk was om uit te spreken.

We hadden via ons hostel geregeld dat er een taxi ons zou komen op halen en die stond met een bordje met de naam Michelle op ons te wachten dus dat was wel heel fijn. Op google maps zou het een ritje van 15min zijn, maar we deden er veel langer over. Wat een drukte! Het duurde met name lang, omdat op veel drukke kruispunten de stoplichten het niet deden in plaats daarvan stonden er verkeerspolitie agenten. Maar je stond wel al snel 20 min te wachten voordat je over mocht. Terwijl je dan voor zo’n stoplicht stond kwamen er allemaal kinderen en volwassenen langs alle auto’s om dingen te verkopen, van water tot externe laders. Het blijft toch lastig om die mensen te negeren, dat voelt zo lullig. Maar zo gauw je iemand aan kijkt of maar iets van een glimlach geeft dan blijven ze staan en proberen je hun spullen te verkopen. Het probleem is ook dat wij niet weg kunnen, in de auto voor een stoplicht haha. Dus maar zo veel mogelijk negeren. We werden sowieso heel veel aangekeken en nagekeken en we waren nog niet het vliegveld uit of mannen willen al hun nummer geven. Met als verklaring daarvoor dat je nog gezellig kunt appen of ze kunnen je meer van de stad laten zien.

Eenmaal bij het hostel aangekomen kwam er direct al een man die wel voor ons de backpacks zou tillen en voordat je het weet gebeurd dat ook en verwachten ze vervolgens een tip. Nou de volgende keer draag ik echt zelf m’n tas wel. Dit voelt ook mega ongemakkelijk, een kleine man die bijna bezwijkt onder het gewicht van onze twee backpack en zelf bijna niet meer te zien is. Maar dit hoort ook weer bij een van de dingen die je een keer overkomt en de rest van de reis hopelijk voor kunt zijn.

Na even te hebben uitgepuft zijn we de stad in gegaan om een sim kaart te kopen. Helaas hoorden we, na al een hele tijd gewacht te hebben, dat het systeem eruit lag. Wel hebben we mooi ons eerste Swahili uitgeprobeerd en zo ook bij het onderhandelen bij het kopen van fruit en in de supermarkt. Het is wel leuk om te zien dat mensen het echt leuk vinden dat je een heel klein beetje Swahili kan, meer dan alleen hallo en dankje wel.

In het hostel direct geregeld dat we morgen door kunnen naar Lushoto  en naar bed gegaan. Helaas ging dat niet heel soepel… Ik kwam er namelijk achter dat mijn wax was gesplashed, dat zit in een pot die tijdens de reis helemaal stuk was gegaan, dus moest heel m’n toilettas poetsen… En daarna eindelijk slapen, want morgen weer vroeg op!