Dag 13: Kilimanjaro

Dag 13: Kilimanjaro, dag 5. 4600-5895-3000meter
Nou eigenlijk dag vier want de wekker ging om half 12! Na een theetje en een koekje de berg op, spannend!!! Helemaal ingepakt in ongeveer alles wat ik mee had en had gehuurd: een thermolegging, 2 hardloopleggings, een mega oncharmante skibroek, 2 thermoshirts(1 heel lief geleend van Alex), twee hemdjes, twee t shirts, een dik vest, m'n Softshell jasje, gewoone handschoenen, skihandschoenen, een muts, sjaal, gaiters en drie paar sokken. Nou je kon me bijna rollen, maar het kan tot -20 zijn op de berg dus ik ga het nodig hebben.

Het eerste stuk was weer een beetje klimmen, niet zo erg al gisteren gelukkig want het was pikke donker. Het is wel bijzonder om zo in het donker een berg te beklimmen. Maar ik moet zeggen dat is het eerste stukje leuk en daarna ben je er wel klaar mee. Je hebt namelijk niets om te bekijken. Dat was helemaal vervelend, omdat ik nergens afleiding aan had want had in het begin mega buikkrampen en maagpijn en dan moet je nog 7 uur!

Dit is ook niet zomaar een paar 100 meter klimmen. We gaan van 4000 meter naar 5895 meter in 7 uur. 7 uur is ook niet echt een tijd waarvan je kan zeggen, ow dat doe ik even. Als het nou een uur of 3 was geweest, maar ja je moet er wat voor over hebben! Dus verstand op nul en gaan. Ik merkte wel dat ik het heel lastig vond om aan iets anders te denken dan de krampen, dus toen ben ik maar elk liedje dat ik kende in m'n hoofd gaan zingen. County Road, leaving on a jetplan, alle liedjes van kamp, Guus Meeuwis, Claudia de Breij en natuurlijk Maaike Outboter niet te vergeten. Ja nien, je bent er een hele tijd bij geweest(koning en de indiaan). Zo zijn er nog heel veel meer mensen m'n gedachten gepasseerd, papa met z'n zaklamp! Al heeft hij het niet helemaal volgehouden, maar daar komt Peter Roefs om de hoek kijken. En dan Mama met haar tientallen kaarsjes die ze al die jaren al heeft verbrand en samen nu heel hard nodig waren. En zo nog veel meer mensen! En wonder boven wonder verdween m'n buikpijn!

Maar dan bleef de kou over brrr, wat was het verschrikkelijk koud niet normaal. Vooral m'n tenen en handen die hebben alle stadia van het koud zijn gehad, maar niet bevroren!

Helaas ging het met Michelle alleen niet zo goed. Na twee uur begon ze zich al slecht te voelen en na een uur of drie stond ze echt te tollen op haar benen. Ze had heel erg last van de hoogte en dat uitte zich vooral met misselijkheid en duizeligheid. Die is echt door een hel gegaan en heeft echt veel serieuze gedachten gehad te stoppen, omdat het gewoon echt niet meer ging. Ze kon haar ene been bijna niet meer voor het andere zetten. Op een gegeven moment ben ik er achter gaan lopen en m'n zaklamp in m'n zak gedaan om haar rechtop te kunnen houden als dat zelf niet lukte. Ik heb me ook wel echt zorgen gemaakt, maar op een gegeven moment was terug even lang als verder. Daarbij hadden we ook hele ervaren gidsen met meer dan 10 jaar ervaring, dus als het te gevaarlijk zou worden zouden ze dat zeker aangeven. Halverwege hebben wat gingerthee gedronken waar we allemaal wel even van opknapte. Alex voelde zich namelijk sinds gisteren ook al slecht, maar dat ging nog net.
Na de gingerthee zijn Emma en Alex dan ook doorgelopen, want wij gingen heel langzaam. De gids zei ga ook mee, maar dat was geen optie. Ik dacht stel het lukt Michelle niet dan kan ik altijd nog met een guide omhoog, want we hadden er nog 2.
Zo zijn we ook de laatste uren en meters omhoog gestruggeld. Oppeppende woorden, knuffels en veel liedjes gezongen, Swahili, Nederlands en Engels. Mam je zult het niet geloven zelf Gloria. Die begon een guide te zingen en ik herkende de melodie.
En het is gelukt!! Toen we bij het eerste punt aankwamen Stella point 5756 meter, barste Michelle en ik in tranen uit. Wat een mega inspanning niet te geloven en wat ben ik mega trots op Michelle en trots op mezelf. Dit is echt het aller zwaarste wat ik ooit in m'n leven heb gedaan. na wat gingerthee moesten we weer op weg, want Uhuru peak was nog een uur lopen daar vandaan. Dat was gelukkig lang niet zo steil meer al de afgelopen 6 uur.

De zon begon al op te komen wat prachtig was. Alle kleuren verschenen aan de horizon en toen we boven aan Uhuru peak stonden was de lucht strak blauw. We hebben de top gehaald! Op de top mag je maar even zijn 5-10 min en dan snel naar beneden om hoogte ziekte te voorkomen.
Pfoe ik moet zeggen dat ik die afdaling ellendiger vond dan het stijgen. Ik was namelijk helemaal kapot. Tijdens het klimmen voelde ik me prima en was vooral met Michelle bezig. Maar toen we boven waren was ik mentaal en fysiek compleet uitgeput.
Alleen we moesten heel snel afdalen omdat Michelle zich niet goed voelde. Dus een gids nam haar aan de arm en nam haar zo in een rotvaart de berg af. Ik heb twee uur lang geprobeerd ze bij te benen, maar dat dat echt lastig. Ik ben bijna joggend achter hun aangestrompeld een soort van skieend over de steentjes heen, waar bij ik ook regelmatig uitgleed.
Eenmaal beneden zijn we direct onze tent ingedoken voor een uurtje slaap en daarna moesten we weer verder dalen.
(Colette, ik heb tijdens afdalen veel gedacht, kikker, kikker, kikker)

Pfoe we voelde ons echt verschrikkelijk toen we wakker werden gemaakt. Een uur slaap is bijna nog erger dan geen slaap, maar we moesten verder.
Het was nog iets van 4-5 uur lopen tot het laatste kamp! Ik moet zeggen het was vooral m'n ene voet voor de andere zetten, dus ik heb niet uitgebreid naar de omgeving geleken. Wat me wel opviel is dat het landschap langzaam weer veranderde. Het dalen gaat veel snel dan het stijgen, waardoor je nu heel mooi kon zijn hoe eerst een enkel bloemetjes tussen de rotsen stond, naar meerdere bloemen naar lage struikjes en naar bomen!
Bij het kamp ben ik direct even gaan slapen, ik kon niet meer. Het is wel echt verbazingwekkend hoe snel je je weer beter voelt na het dalen. We hadden met z'n alle eigenlijk nergens meer last van, alleen nog moe maarja dat kon je ook niet anders verwachten.
Op maar ons laatste nachtje in de tent! We kijken ook allemaal wel uit naar een echt bed, want onze schouders en heupen zijn wel helemaal beurs. De matjes stellen namelijk echt niets voor en daar onder liggen stenen. Maar we hebben de Kilimanjaro beklommen en daar gaat het om!