Kilimanjaro
23 november 2017 - Kilimanjaro, Tanzania
Prologue by Emma Wardle
As I closed my eyes, exhausted from our strenuous morning's hike to the summit of Mount Kilimanjaro, I worried about our new Dutch friends. They had been a continuous source of optimism and hope throughout the journey so far. I needn't have worried of course, and soon heard the trill of Veerle's joyous Dutch tone through the tent walls. I felt at peace as I drifted off to sleep.
Kilimanjaro
Eerst maar even een algemeen stukje/indruk over de Kilimanjaro. Ik heb het blog over de Kili in allemaal delen geschreven. Soms wil je namelijk direct opschrijven wat je die dag gezien/gedacht/meegemaakt hebt. Zo had ik bij het algemene stukje eerst opgeschreven: de Kilimanjaro in drie woorden. Nou dat is echt niet meer van toepassing. Het valt eigenlijk niet de omschrijven, wat een ervaring. Mega mooie natuur en elke dag weer compleet verschillend, temperaturen van 25 graden aan het begin tot -15 op de berg en s nachts, van zon tot regen en lopen met een strak blauwe lucht boven je hoofd tot lopen midden in een wolk en overal waar je kijkt is
het grijs .
Het was ook heel anders dan de trekking in Nepal en weer op zijn eigen manier mooi.
En dan alle emoties die langs zijn gekomen: intens geluk(lopend door prachtige natuur met de zon in de gezicht), kou!!, zwaarste inspanning ooit, tranen van geluk, tranen van vermoeiendheid en de rust/zen(achter elkaar stap voor stap de berg op in een gelijkmatig tempo) die het wandelen je brengt.
Daarnaast ook nog de top mensen met wie we dit volbracht hebben. De groep en de organisatie waren heel leuk. Het meeste van de tijd hebben we door gebracht met Alex en Emma (twee Australiers die ook bij de trekking waren), want de twee Ugandese zijn gestopt na dag 2(Was wel goed voor onze statestieken want 70% haalt de top, dus nu moesten wij het wel halen haha). We konden het heel goed met z'n vieren vinden. We hebben veel gelachen en dat maakt alles zo veel makkelijker.
Het is denkt ik het zwaarste wat ik ooit in m'n leven heb gedaan(vanaf summitday), maar al het bovenstaande maakt het meer dan goed en ik zou het bijna zo weer doen
Nou ik zal voorstukje hierbij laten, maar dit was de Kilimanjaro heel kort door de bocht.
Epilogue by Alex Flekander
The sun was setting over the four friends in the restaurant annex of Rafiki hostel, and never had the word "rafiki" been so appropriate a descriptor of the relationship between these valiant travellers. They had undergone an epic odyssey through altitudinous atmospheres and towering topography. This was their reward.
They joked in joviality, reminiscing of the hardships recently endured. The mood was light, the outlook optimistic. Among the banter, sometimes bordering on bickering, they ordered food still remembering the magnificent meals of the mountain. One eager ex-voyager suggested that they obtain some fried rice, to be shared of course. The easily-inebriated entity to this keen bean's left thought, when he said "we", that he refered to just she and he. The reference to this meer miscommunication persisted throughout the friends' interactions over the following days. It cast a shadow over their celebrations, darkening the potential brilliance that was to come. This tragedy shows that even the strongest bonds of the mightiest heroes can be shattered by stupid people being stupid. Goddamn.
Dit moest je dus gewoon doen.
Dan de epiloog.... na de fried Rice ging er iets mis??? Ik raak hem kwijt in z'n woorden🙃😕
Nou ja maakt niet uit!
Jij bent een blije prachtige jonge vrouw en ik ben blij dat je dit allemaal deelt ✨🙏🏼✨
Veel knuffels✨🤗✨