Week 13: Laatste week Sumvé

26 februari 2018 - Sumve, Tanzania

Het laatste weekje alweer, dat voelt toch wel heel vreemd aan hoor. Voordat we naar Sengerema en Rubya gingen vond ik het wel even goed geweest. Ik heb hier vaak frustraties om hoe dingen hier geregeld zijn en te werk gaan. Zo veel dingen gaan gewoon niet hoe ze zouden moeten, meer gaan niet hoe ze zouden moeten dan wel. Dingen die de verpleegkundige niet doen(belangrijke dingen die levensreddend kunnen zijn), mensen die overlijden die nog genezen hadden kunnen worden, er wordt oneindig veel antibiotica voorgeschreven, slechte hygiëne en verkeerde diagnosen. Dat zijn dingen die mij opvallen en dan maak ik waarschijnlijk ook nog heel veel fouten, want je wordt gedwongen veel beslissingen te maken en zieke patiënten te beoordelen in je eentje. Maar je doet je best. Ik weet in ieder geval wel dat ik geen tropenarts wordt, dat is niet voor mij weggelegd. Ik vind het echt verschrikkelijk dat je soms weet wat je zou moeten doen om iemand te redden, maar dat het niet kan omdat er geen geld of faciliteiten zijn. Daarbij hou ik er ook van om te weten waarom iets zo is en dat weet je regelmatig niet. Maar ik had deze ervaring echt voor geen goud willen missen er waren ook heel veel mooie dingen en heb ik echt een super tijd gehad en veel geleerd. De leuke dingen overstemmen dan ook zeker de frustrerende en verdrietige momenten. Hele zieke patiënten die toch opknappen, mee maken hoe het hier eraan toe goed in een ziekenhuis in een ontwikkelingsland en het wonen tussen de lokale bevolking. Ik heb ook heel veel geleerd, het is frustrerend om weinig mogelijkheden te hebben maar je wordt er ook heel inventief van. Het is leuk om te merken dat ermeerdere wegen naar rome zijn en dat je daar ook steeds handiger in wordt. Daarbij moet je ook goed nadenken waarom je iets doet en wat de consequenties zijn. In Nederland prik je bijvoorbeeld zoveel lab en wordt er zoveel onderzoek standaard gedaan. Hier denk je over elke labwaarde na en zelfs over de verschillende labwaardes(de ene is veel duurder dan de ander), zo prik je vaak iets en wacht je dat af voordat je een ander onderzoek aanvraagt. Daarbij denk je ook heel goed na wat je met de uitslag doen, ga je het beleid erop aan passen, zo nee ja dan hoef je het ook niet te prikken. Patiënten hier hoeven vaak ook niet te weten wat de oorzaak is, is de klacht over, tja dan kan je naar huis. Daarentegen willen ze wel dat er altijd wat gebeurd. Ze liggen dan op de afdeling en dan ben je maar aan het denken wat is er aan de hand, maar heel vaak is het bijvoorbeeld ook een griepje. Ze worden hier sneller opgenomen in het ziekenhuis, onderandere omdat er hier geen huisarts tussen zit, maar ook omdat je hier niet zomaar weer terug bent mensen wonen vaak ver weg en hebben geen geld voor transport. Daarentegen zie je hier ook alle uitersten van ziektebeelden, zoals ze in de ergste gevallen in de boeken staan beschreven. Maar naast alle inhoudelijke dingen leer ik ook veel over mezelf.
Je komt jezelf wel tegen en leert veel over jezelf. Ik ben b
zelfstandiger geworden en je leert meer op jezelf vertrouwen. In het begin wil je het liefste alles overleggen en heb je geen idee van alles. Ik dacht soms ook echt pfoee ik kan dit niet, ik weet niets. Maar we hebben de afgelopen maanden echt heel veel geleerd. Je moet hier wel heel veel zelf opzoeken en van elkaar leren, want aan de dokters heb je meestal niet zo veel. Een, dr. Abdallah, is een fijne dokter, die is goed en heb je ook veel aan, maar die andere twee.. Ik vraag het liefste supervisie aan dr Abdallah en anders soms ook gewoon liever niet. Dit is ook wel een punt waarop je merkt dat je gegroeid bent, dat ik denk dan doe ik het wel zelf. Gelukkig beginnen nu de ziektebeelden ook een beetje terug te keren waardoor je niet bij elke patiënt het wiel hoeft uit te vinden. Het is namelijk hier zo breed georiënteerd, nu merk je pas hoe vaak je in Nederland iemand in consult vraagt. Eigenlijk doe je echt maar een heel klein gebied zelf en voor andere problemen vraag je de specialist van dat probleem in consult. Hier doe je alles zelf van chirurgie tot interne geneeskunde en van neurologie tot dermatologie. Dat is in Nederland niet mogelijk, maar hier zijn de diagnosen die je kan stellen wel heel beperkt. Op een gegeven moment kun je wel een bredere differentiaal diagnose maken, maar er zijn geen faciliteiten om de diagnose te stellen. Dan kan je alleen hopen dat een patiënt geld heeft en dat je hem/haar kan doorsturen en dat ze dan ook nog gaan. Blijkbaar gaan heel veel patiënten namelijk gewoon niet als je ze doorstuurt. Daarom proberen ze hier in het ziekenhuis zo veel mogelijk te doen, dat als de patiënten niet gaan dat ze dan in ieder geval deels een behandeling hebben gehad.
Daarnaast heb ik ook hier mijn klinische blik hier heel goed ontwikkeld. Juist omdat je hier de patiëten in alle soorten en maten ziet. Zo leer je dat mensen niet zomaar dood gaan, maar als ze wel dood gaan dan zie je dat ook.. Dit zijn allemaal dingen die ik meeneem naar Nederland en waar ik veel van geleerd heb.
Patiënten hebben hier niet veel geld, dus als je wilt kan je aan de gang blijven met medicijnen en behandelingen voor patiënten te betalen. Michelle en ik hebben dit ook niet heel veel gedaan, een enkele keer wat maar ook niet veel. Anders weten ze je op een gegeven moment wel te vinden. Alleen nu lag er een jongetje, 13jaar, met nieuwe gediagnosticeerde diabetes (suikerziekte) op de afdeling. Als je dat hier krijgt heb je wel een probleem. De opname is heel duur om dat je telkens de suiker moet bepalen wat duur is, insuline is duur en je blijft voor de rest van je leven insuline nodig hebben. Daarbij is een dieet voor iemand met diabetes echt heel lastig om te volgen hier in Afrika. Het dieet wat ze hier volgen is absoluut niet geschikt voor mensen met diabetes, maar veranderen is lastig qua geld, toegankelijkheid en gewoonte. Maar nu kon de vader van het jongetje op een gegeven moment de suiker bepalingen niet meer betalen, dus toen hebben we een klein deel van de ziekenhuisrekening betaald. Alleen nu heeft hij ook zelf een glucose meter nodig, dus die gaan we dit weekend in Mwanza halen. Dit voelt voor ons allebei goed om dit jongetje te helpen, beter 1 iemand goed dan heel veel half. En verder is dit jongetje kern gezond.

Donderdag avond: ons laatste avondje hier met z’n tweeen! Echt bizar de tijd is echt omgevlogen, dus nog even genieten met z’n tweetjes hier. Lekker wijntje onder het koken en eten, dat zijn toch echt de beste wijntje. Een wijntje onder het koken, mmm en daarna met een wijntje in bed grey’s anatomy kijken heerlijk! Hierna gaan zijn we altijd met z'n drieën, eerst met Falco en daarna met Kim. Heel veel zin in!

Vrijdag avond zijn we weer gaan stappen, we waren echt met een hele grote groep. De nieuwe coassistenten van sommige plaatsen waren er namelijk ook al. Eerst naar Tilapia gegaan voor een drankje (waar we altijd zwemmen) en daarna door naar de club. Pfoe nou we hebben we ons weer goed vermaakt. Heel veel gedanst en veel konjagy haha. We kregen namelijk korting toen we de club binnen gingen, dus toen dachten we dan kopen we van het overgebleven geld konjagy. Dat waren iets grotere flessen dan we hadden gedacht haha. Maar het was super gezellig, veel gedanst en een goede afsluiter van de week.

Foto’s

3 Reacties

  1. ANN:
    7 maart 2018
    Lieve Veerle.
    Wat ben ik ongelooflijk trots op je. Je jullie hebben het geweldig gedaan. En wat zijn jullie gegroeid!
    Ik kan niet wachten om je ervaringen ook mondeling te horen en te delen met mijn eigen ervaringen van 25 jaar geleden. Ik nu alvast uit om bij mij te komen eten en dan heeel veel te praten. Voor het zover is gaan jullie nog heerlijk op vakantie. Geniet ervan. Je hebt het verdiend!! Tot 29 april op Schiphol. 💋💋
  2. Suvana:
    8 maart 2018
    Wat heb je veel geleerd Veerle, vertrouwen op je eigen inzichten! Zo'n goede basis, ik ben trots op je...ik zag de foto op fb,(of de familie app) je laatste co-schappen...wat komt daarna?
    fijn dat jullie een glucose meter gaan kopen voor de jongen. Wel pijnlijk hoor, dat de basiszorg al bijna niet betaalbaar is voor de mensen daar! als het ziekenhuis niet betaalbaar is, gaan ze misschien naar een magic dokter....ipv een specialist...
    Je leert veel en je drinkt veel ;-) Daar lijkt het in ieder geval op... Proost
    nu weer on tour....heb het fijn. Grote knuffel, Suvana
  3. Marianne Gillis:
    8 maart 2018
    Laten we het veel leren maar op de voorgrond zetten.... op naar de volgende stap! Enne inderdaad supertrots op al die overwinningen op jezelf..xx