Week12: Sumvé

Nou en we zijn weer helemaal terug in Sumvé, compleet met de loei geluiden van koeien op de achtergrond in de morning report. Deze week gaan we weer naar de vrouwen afdeling. Daarnaast willen we ook flink wat aan ons verslag werken, dus een afdeling is voor nu even voldoende, dan hebben we in de middag net wat meer tijd over. Het was wel een leuke week met interessante ziekte beelden en weer heel wat geleerd. We werden namelijk bij een patiënte geroepen die was opgenomen ivm convulsies en terwijl we erbij stonden kreeg ze ook een convulsie. Dat is toch altijd wel heftig om te zien. Daarbij wisten we ook niet wat de oorzaak van de convulsies was. Als je weet dat iemand epilepsie heeft kan je niet veel anders doen dan afwachten en eventueel medicijnen geven, maar bij deze vrouw wisten we het niet helemaal wat de oorzaak was. We hebben er toch maar even een dokter erbij gevraagd die wonder boven wonder vrij snel kwam. We hadden namelijk ook even 1,2,3 niet zo snel op een rijtje wat je precies moest geven aan medicatie en het probleem ook zoals altijd is dat je niet weet wat ze hier hebben. Ze had wel medicatie voor geschreven gekregen, maar de dosering die daarbij stond was sowieso veel te hoog. Gelukkig kwam ze er naar een tijdje zelf uit. Dit is ook weer zo’n casus die je een keer gezien moet hebben en daarna weer je wel wat je moet doen. Maar we hebben zo veel verschillende ziektebeelden dat we heel veel eerste keren hier hebben. Al is dit ook wel weer heel goed, want je leert hier wel veel verschillende dingen die later vast weer een keer van pas komen. Daarbij zie je hier veel uitersten, casussen die in Nederland nooit zo erg worden. Maar daardoor weer je niet wel echt hoe een bepaald ziektebeeld eruit ziet.

Maandag en dinsdag zijn we allebei de avonden bij mama Mkanza geweest. We hadden namelijk weer heel veel wat, wat gemaakt moest worden. Wij denken telkens als we nog meer willen, ‘oei wat zal ze wel denken komen die twee muzungus weer’. Maar elke zegt ze alleen maar weer I’m so happy, I’m so happy. Ze wil namelijk een nieuw huis laten bouwen en volgens mij hebben wij dat hele huis gefinancierd hahah, maar ook wel leuk dat wij allemaal mooie spulletjes hebben en zij geld voor een huis. De dinsdag avond hebben we ook nog een band van de rolstoel zitten plakken. Ze heeft dus een gehandicapt zoontje waarvoor mensen uit Nederland ooit een rolstoel hebben geregeld. Alleen was nu de band lek en in ons huis ligt een pomp, nieuwe binnenbanden en bandenplak spullen. Dus hop wij aan de slag, nou dat was me wel een gedoe zeg pfoee. De ene binnenband was namelijk lek op een plek die echt niet geplakt kon worden, namelijk bij het ventiel. En de andere band had ook wel een rot plek, maar we kwamen erachter dat de bandenplak lijm ook niet meer helemaal goed was en deze band was ook al vaker geplakt. Uiteindelijk hadden we het eindelijk voor elkaar, alleen hield de lijm het vervolgens niet bij het oppompen dus hop nog een keer, maar opnieuw hield de lijm het niet (thuis plak ik ook altijd mijn eigen band, dus op zich zou ik ik het moeten kunnen haha). Uiteindelijk zijn we er mee gestopt, het was namelijk ondertussen half 9 en we moesten ook nog koken en eten. Het vervelende alleen was dat Mkanza afhankelijk is van zijn rolstoel om naar school te kunnen, dus ik heb s avonds nog een keer de band geprobeerd te plakken en het ging goed! Dus de volgende ochtend gebracht, alleen laten hoorde we dat hij toch weer lek was helaas. We hadden wel al gevraagd aan de andere studenten die na ons komen of ze nieuwe binnen banden en plakspul kunnen meenemen. Dus hopelijk gaat dat lukken en kan hij alsnog zijn rolstoel weer gebruiken.

Maandag tot en met woensdag waren we met z’n tweetjes en woensdag avond kwam Bob, een coassistent uit Sengerema. Mitch had gedoe met haar onderzoeksvoorstel (pfoe naast ons verslag moeten we die ook nog maken, willen we aan ons onderzoek in mei beginnen) dus die is thuis gebleven om daar aan te werken. Daarbij is er ook een kip op haar laptop gaan staan (de dikke witte) en die is vervolgens op de grond gevallen waarbij haar draadje van de oplader kapot is gegaan en de laptop zelf heeft ook schade maar die deed het nog wel. We hebben nu alleen maar mijn laptop die we nu dus moeten delen, dus dat is ook een beetje passen en meten. Die kippen weten wel goed alles te slopen, ik had een paar weken terug ook al een kip om m’n laptop maar die van mij lijkt tot wel oke. Maar Mitch bleef dus thuis en ik ben met Bob de rondes gaan doen.

Nou we hadden wel weer een typisch Afrika verhaal. Het begon op een gegeven moment echt heel hard te regenen. Alleen het regende zo hard dat je door je stethoscoop heen een ruis hoorde. Dat was eigenlijk best grappig, dit zou je in Nederland niet bedenken, dan sluit je de deuren en de ramen, alleen dat gaat hier niet. Alleen kon ik op een gegeven moment ook niet meer horen of een patiënt een ruis had bij zijn hard, want ik hoorde continue al een ruis.

Verder hadden we deze week de week van diarree. Eigenlijk hebben we dit nog nauwelijks diarree gehad, maar nu regent het van de diarree patiënten. Michelle kwam als verklaren dat het vorige week heel warm was geweest en niet heeft geregend waardoor mensen andere waterbronnen zijn gaan gebruiken dan regenwater. Dat klonk me nog best logisch in de oren, dus we zullen zien als het weer meer gaat regenen. Het grote regenseizoen moet er namelijk wel een keer aankomen, iedereen vertelt altijd een andere tijd, maar als het goed is begint het rond deze tijd een keer. We zullen zien.

Toen we vrijdag middag richting huis wilde gaan hoorde we ineens een harde klap, dus we dachten we gaan nog maar even kijken wat daar aan de hand is. Lag er een patiënt op de grond te stuipen. Dit was een patiënt die we die ochtend hadden ontslagen. Hij was opgenomen, omdat hij in elkaar was geslagen. Deze ochtend ging alles goed, we hadden hem nog helemaal nagekeken, maar er was naast een paar blauwe plekken niets aan de hand. Dus wij dachten echt huh, hoe kan dit nou weer, hebben we iets gemist.. gelukkig kwam er ook een verpleegkundige aan en die vertelde dat de patiënt bekend was met epilepsie, pfiew zo konden we al die dingen die in ons hoofd opkwamen afstrepen. Hij kwam gelukkig ook weer vrij snel bij. Het blijft toch altijd wel een raar gezicht en zo zie je het nooit en nu 2 keer in een week. Je leert er toch altijd weer van, want nu dacht ik nou als hij er niet vanzelf uitkomt weet ik wat ik moet doen qua medicatie. Toch fijn om te merken dat je vooruit gaat.

Toen de patiënt weer stabiel was zijn we naar huis gegaan om onze spullen te pakken en richting de dalladalla te gaan. Het is altijd maar weer de vraag wanneer hij vertrek. Ze wachten namelijk altijd tot hij prop vol zit. Toen we aankwamen was hij nog vrij leeg, balen… En toen moesten we ook nog eens met zn vieren opgepropt op de achterbank gaan zitten terwijl er nog best wat plekken vrij waren. Maar wat bleek die waren gereserveerd, dat kan dus wel, wij hebben nog niet uitgevonden hoe dat moet. Dus voor ons werd het 1,5 hobbelen op de achterbank van de dalldalla.

‘S avonds zijn we met zn allen gaan eten, de coassistenten uit Sengerema en Mitch en ik. Dit is namelijk het laatste weekend met z’n alle. Volgende week zijn we niet meer met ‘n alle dus het is nog even genieten. Ik had het niet te laat gemaakt, want morgen gaan we echt stappen het blijkt op zaterdag namelijk drukker te zijn.