Dag 109 - 112: Mwanza - Sumvé - Mwanza

Nou zaterdag waren we allemaal niet zo heel veel waard haha, dus s ochtends lekker in bed gelegen. Aan het begin van de middag kwamen de nieuwe coassistenten(Eveline en Jenna) van Sumvé aan dus die hebben we rond geleid en nog even naar Tilapia geweest. Savonds hebben we bij villa park gegeten, waar altijd de live muziek is. We waren weer met echt een enorme groep coassistenten, er waren er namelijk nog meer bijgekomen. We waren met 20 in totaal, dus weer heerlijk gepropt in een taxi, daar worden we ook steeds beter in, zoveel mogelijk mensen in een taxi proppen. Na het eten nog eventjes gedanst en genoten van de bijzondere dansstijl van de dansers op het podium. Ze hebben altijd heerlijke strakke pakjes aan en het lijkt wel alsof hun heupen en kont echt los zitten van hun lichaam. Daarna gaan slapen heerlijk.
De volgende dag zijn we vroeg naar Sumvé gegaan zodat we alles konden laten zien. Niet met de dalladalla deze keer, maar met taxi William gezien de grote tassen en zo konden we mooi langs de uturn zodat Eveline en Jenna wat eten en melk voor het malnutritie project konden inslaan.
Gelukkig regende het niet zodat de markt er Sumvé er ook nog was. De markt in Sumvé op zondag is er tot dat het donder wordt, behalve als het regent dan ruimen ze eerder op. Dus goed wat groente ingeslagen en kitenge voor Eveline en Jenna. Toen zijn Mitch ik en snel nog wat was gaan doen zodat we met een schone tas op reis gaan.
Voor het eten nog langs Mama Mkanza gegaan. Ze had helaas nog niet alles af, maar de laatste dingen zou ze vanavond en morgen afmaken. Ik vond het bijna nog het meest lastige om van haar afscheid te nemen. Het is echt een hele lieve vrouw en ze is elke keer weer zo blij als we komen om weer wat te maken. Ze zei nu ook, 'eerst kon ik van het geld van wat ik verdiende alleen eten voor m'n kinderen kopen en nu kan ik een huis bouwen'. Ze had ons ook een hele hoop stenen laten zien die ze van ons geld had gekocht. Het is hier echt een win win situatie geweest, wij hebben hele mooie spullen en mama Mkanza heeft geld om een huis van te bouwen. Ook had Eveline een nieuwe band voor de rolstoel van Mkanza meegenomen uit Nederland. We dachten even dat hij te klein was, dat was ook zo maar gelukkig zijn ze vrij rekbaar en konden we hem toch erom krijgen. Het moest was een hilarisch gezicht zijn geweest, 4 vrouwen (Mitch en ik ook nog eens in een kitenge rok) over de band gebogen. Eerst kregen we de band er ook niet af en mama Mkanza ook niet. Dus ze ging er iemand erbij roepen, was het haar 7 jarige zoontje die met een simpele handeling het wiel eraf kreeg haha, hoezo man vrouw verdeling. Maar de band hebben we verwisseld 💪 en Mkanza kan weer naar school :).
Het was ook leuk om te zien dat mama Mkanza haar bril op had. De moeder van Annemarie had namelijk een leesbril vanuit Nederland meegenomen. Je kan namelijk merken dat ze niet goed kan zien en aan de manier waarop ze alles van zich af houdt hadden we geschat dat een leesbril misschien zou helpen. Ze moest wel lachen toen ze hem voor de eerste keer opzette en zei kubwa kubwa (betekent groot), all w werd natuurlijk groter. Geen idee in welke mate ze er beter mee ziet, maar ze heeft hem soms op en zegt er beter mee te zien.
En toen was ons laatste nachtje in Sumvé aangebroken. Morgen het ziekenhuis laten zien en dan is het echt gedaan.
Nou we kregen zo waar nog een paar woorden tijdens de ochtend overdracht. Dr. Geofrey was er niet maar ach dat maakte me niets uit. Daarna zijn we de ronde gaan lopen op de kinderafdeling samen met Eveline en Jenna. Gelukkig lagen er geen hele ernstige dingen, want we moesten nog steeds wat dingen doen. Mama Mkanza kwam rond drie uur met de overige dingen, Kwabi kwam nog afscheid nemen, we moesten nog een foto voor het ziekenhuis maken dat moet blijkbaar als bewijs voor je beurs en we moesten nog de glucose meter gaan uitleggen. Gelukkig was de fijne hoofdnurse van de mannenafdeling er weer, Bahati! Echt super fijn. De ouders wilde het jongetje (Herman) eigenlijk al mee naar huis nemen, maar Bahati heeft gezegd dat ze nog even moeten blijven zodat alles rustig uitgelegd kan worden. Ze gaat nu zelf langzaam alles aanleren, echt zo fijn. Nu hebben we ook wel echt het gevoel dat het goed komt, nu Bahati dit op zich neemt. Daarbij hebben we nog duidelijk alles overgedragen en alles in het overdrachts boekje geschreven. We willen er namelijk een klein project van maken. Dat ze terug naar het ziekenhuis kunnen komen als de stripjes om de glucose te meten op zijn. De aankomende coassistenten kunnen ervoor zorgen dat er altijd stripjes aanwezig zijn en met het apparaat terug als er iets mee aan de hand is. En als ze dat niet willen kopen dan kunnen ze via ons het geld ervoor krijgen. Nu hopen dat het ook gaat lukken, maar we zullen zien.
Kwabi kwam nog voor afscheid en was helemaal emotioneel. Ik vind dat wel sneu, hij heeft het telkens zo moeilijk met weer opnieuw afscheid nemen. Alleen mama Mkanza was er niet om drie uur en dat is eigenlijk niets voor haar. Dus rond 5 uur gingen we haarkant op. Toen we bij haar huisje aankwamen kwam ze aanrennen met een doos met onze spullen erin. Haar machine was kapot gegaan en nu was ze speciaal nog ergens anders naar toe gegaan om het alsnog af te krijgen, heel lief. En toen was het echt zo ver, op naar de dalla dalla voor de laatste keer de weg naar Sumvé. Weer lekker opgepropt zoals gewoonlijk en weer over de vreemde weg net voor Mwanza met drie banen waarbij de middelste baan voor allebei de kanten mag worden gebruikt. De eerste keer dacht ik echt huh voor wie is die middelste baan, maar die gebruiken ze dus allemaal, heel bijzonder. s Avonds ergens lokaal gegeten, een eet tentje wat Joyce wist. Het waren een soort eierpannenkoeken met gehakte erdoor heen, heel lekker.
Dinsdag hadden we nog een rustig dagje, nog wat laatste spulletjes gekocht en nog even naar Tilapia gegaan. Aan het einde van de middag zijn we naar de film gegaan. Het was een 3D film, dus met onze 3D bril(wel een stuk slechtere dan in Nederland) en een bak caramel popcorn naar de film:) s Avonds gingen we eten met Till en Nele (Duits koppel die hier hun promotie onderzoek doen. Die waren er de afgelopen drie maanden ook vaak bij, heel gezellig!) en Joyce en Falco bij het Indiase restaurant waar we heel veel zijn geweest. Maar ze hadden er ook echt heel lekker eten! Toen naar bed en morgen vroeg op, op naar Malawi!