Dag 113 - 115: Mwanza - Mbeya - Chitimba
7 maart 2018 - Chitimba, Malawi
Nou dit wordt echt een mega interessant blog… not. We gaan met de bus van Mwamza naar Mbeya wat iets van 1200km is, jippie. We hebben ook geen idee hoe lang we erover doen. We hebben nooit echt duidelijk antwoord gekregen als we de vraag stelde en hoe de busreis eruit gaat zien, qua s nachts door rijden ja of nee we hebben geen idee. Alles is een verrassing haha, we zullen het maar over ons heen laten komen.
Zoals gewoon vertrekken de bussen hier heel vroeg, dus om 5 uur nadat we afscheid hadden genomen van het vriendinnetje van Falco stapte we de taxi in. Falco heeft hier op het eerste bootfeest een meisje leren kennen. Het is echt een leuk meid en is sindsdien ook veel erbij.
En toen begon het avontuur wat na 1 meter al weer ophield hahaha. Na het starten van de motor van de bus en wat gesputter stonden we weer stil. Je weet hier nooit wat er aan de hand is want dat vertellen ze niet, maar nadat er wat verwisseld was konden we weer opweg. De chauffeur had nu ook goed haast pfoe, hoe die soms rijden ellende, maar we gaan. Nu maar slapen zodat de tijd wat sneller gaat. Alleen na twee uur stonden we al weer stil, iets met de banden dus hop verwisselen. Vervolgens op weg, maar laten we iemand achter! De bus reed gewoon door terwijl zijn vriend riep dat er iemand nog nog niet in de bus zat, maar na een min of 10 zijn we toch gestopt om te wachten tot hij er weer was. Dit is ook het gene waar Mitch en ik altijd bang voor zijn, dat de bus een keer wegrijdt terwijl wij nog aan het plassen zijn. Om een of ander reden zijn wij namelijk altijd het laatste de bus uit en toetert de bus altijd al als wij nog in de rij staan of aan het plassen zijn, maar gelukkig gaat het tot nu toe altijd goed.
Om de reis door te komen hebben we in ieder geval wel genoeg eten ingeslagen. Ennn… we kwamen in een winkel waar ze maoam snoep verkopen! Nou heb ik aan Michelle niet veel voor mijn snoepliefde, maar Falco doet er wel aan mee. Dus die gaat ons de busreis door helpen♥
Nou rond 12 uur stonden we weer stil, het zit niet echt mee. Geen idee wat hier weer aan de hand was, maar er stonden in iedergeval heel veel bussen en vrachtauto's stil met politie, dus of een controle of een ongeluk. Gelukkig gingen we na een minuut of 10 weer verder. Ik ben benieuwd wat de rest van de reis ons gaat brengen. Nou tot de avond viel was het niet veel soeps, we hebben echt heel vaak stil gestaan. Ik moet zeggen dat ik er ook wel echt een hard hoofd in kreeg. We hadden er op gegokt dat het een uur of 30 zou duren, maar als het zo door zo gaan zouden we er over drie dagen nog niet zijn. Maar ineens toen de avond viel en we bij Dodoma aankwamen(de hoofdstad van Tanzania) ging het ineens een stuk soepeler! We stonden niet meer continu stil en de weg was ook best goed. Het enige voordeel van vaak pech hebben is dat je vaak kan plassen. Maar we hadden al uit voorzorgsmaatregelen heel weinig gedronken, dus veel hoefde we niet naar de wc. Ik ben namelijk echt te bang dat ik anders zo vaak moet plassen als het niet kan. Ik moet ook nog steeds altijd een beetje lachen om de omstandigheden waar je onder plast. Als je gelukt hebt, of nja ik weet eigenlijk niet wat ik liever heb, heb je een wc. Maar die wcs stinken altijd echt enorm en je staat altijd in de rij. Maar vaak stopt de bus ook gewoon random ergens langs de weg en dan gaat iedereen gewoon langs de kant van de weg. Je mag je knieën niet laten zien, maar over plassen doet echt niemand moeilijk, de mannen en de vrouwen niet. Wel wordt er wel regelmatig gelachen om onze mzungu billen (blanke billen) haha. Maar wij gaan nu ook gewoon overal langs de kant van de weg, wat moet dat moet.
Toen het donker werd, werd het ook makkelijker om te slapen en de tijd ging daardoor ook veel sneller. Wel was Falco jarig om 12 uur! Mitch en ik hadden vanalles gehaald in Mwanza: een feestmutsje, kaarsjes, een mix van konjagy met tonic, vlaggetjes, ballonnen en we hadden wat foto's afgedrukt. Alles om de verschikkelijke verjaardag van de bus toch nog een beetje dragelijk te maken haha. Dus om 5 voor 12 stiekem de wekker gezet en Falco sliep gelukkig door! Dus om 12 uur hem wakker gezongen, met een kaarsje die niet aan ging door de open ramen, in een Maoam snoepje haha. Ach deze verjaardag zal hij nooit meer vergeten ;) Daarna weer lekker verder gaan slapen en om half 10 in de ochtend kwamen we eindelijk aan in Mbeya!! Uiteindelijk hebben we er 27,5 uur over gedaan, niet slecht..
We werden positief verrast door zuid Tanzania. Het was echt goed ontwikkeld eigenlijk zelfs misschien wel wat beter dan noord Malawi en de natuur was prachtig!! We reden door de bergen met allemaal bananen bomen. In Mbeya besloten we niet vandaag direct door te reizen maar hier vandaag te blijven en dan morgen door te gaan naar Malawi. Eerst maar eens wat opgefrist om daarna op zoek te gaan naar een taart voor Falco. Die was snel gevonden, we hadden een winkel/restaurant gevonden waar ze taarten verkochten. We konden nu eindelijk de 26 kaarsjes aansteken! Het was best een lekkere cake/taart, wel weer enorm zoet en dat als ontbijt, haha als dat niet nog een verjaardag is. Met z'n drieën gewoon met een vork van de taart eten heerlijk. Daarna even een ticket voor morgen geregeld en daarna maar een krater gegaan in de buurt van Mbeya.
Nou het was een flinke wandeling. Het eerste gedeelte was prima, dat was een normaal pad beetje modderig maar wel goed te doen. Gelukkig want ik had een rok aan en m'n witte schoenen. Maar het was snel gedaan met de pret. Op een gegeven moment werd het echt bushbush, stenen, klimmen en gladde modder. Liep ik daar met m'n witte schoenen en rok, dat allemaal voor de verjaardag van Falco haha. Het was wel heel erg leuk, vonden Falco en ik. Mitch vond het wat minder leuk, die had het wat minder op het survival gedeelte. Die had moeite met overeind blijven op de gladde modder. Het was ook soms nog zoeken naar de juiste weg, we dachten dat we niet meer door konden. Maar wat bleek, er was een boom om gevallen dus daar moesten we over heen. Uiteindelijk boven aan was het, het allemaal waard. Je had uitzicht op een prachtig blauw krater meer. Daarna weer de toch naar beneden glibberen, door de planten. Weer terug in Mbeya lekker local gegeten en daarna naar bed, morgen gaan we eindelijk onze eerste stappen in Malawi zetten :)️
Op naar Malawi, we gingen lekker weer vroeg opweg. En het reizen is echt begonnen, het lijkt wel als of we al dagen opweg zijn door alle dingen die we allemaal meemaken. Eerst een dorpje dicht bij de grens. Nou we waren weer een grote attractie, we hadden wel zin als een banaantje ontbijt. Net zoals als overal in Tanzania komen ze altijd met vanalles in manden op hun hoofd langs de bus. Soms heel irritant omdat ze je blijven aanspreken en je 100x nee moet zeggen, maar ook wel heel gemakkelijk soms. Hier kwamen ze langs met heel veel bananen, dus Falco gaf 1000 shillings (dat is 30 cent) en pakte een trosje bananen. In Mwanza is het namelijk ongeveer 200 shilling per banaan, maar toen kreeg hij er steeds meer toegestopt. Wat bleek ze verkocht de hele mand voor 1000 hahaha. Zo zaten we ineens met is van 25/30 bananen. Heel de bus vond dit natuurlijk heel grappig, zo raak je ook aan de praat met de lokale bevolking dat is toch altijd wel heel leuk. Helemaal als ze horen dat je een beetje Swahili kan. Helemaal nu we Falco mee hebben, want die is er nog veel beter in dan wij. Nou na de bananen kwam de volgende mzungu (Swahili voor blanken) grap. De bus werd namelijk echt helemaal vol geladen met zakken groente, bananen en anassen! En niet gewoon wat zakken, nee achter ons werd tot het plafond de zakken opgestapeld en er bleven maar komen terwijl wij echt zaten te kijken wat gebeurt hier en met als kerst op de taart moesten backpacks er weer op. Met als resultaat zaten wij omringd met zakken die als het busje flink remde in onze nek zaten, maar ach dit is Afrika.
Wel zijn we afgezet bij de kaartjes kopen, ze zeiden namelijk dat we naar kyela moesten, maar dat is een dorpje iets verder van de grens af terwijl je eerder al langsde grens komt. Dat zei ik al, maar toen zeiden ze maar daar is het migratie bureau, tja dus toch maar een kaartje daar heen gekocht (scheelt nog geen euro maar toch). Maar toen we bij het plaatsje aan de grens aankwamen moesten we hier eruit want hier was de grens. Achja.. Daar werden we belaagd door pikipikis die ons allemaal naar de grens wilde brengen. Lopen was iets te ver met al onze bagage want pfoe ik was het even vergeten hoe het was om te lopen met die overbeladen backpack op m'n rug. hij zit echt mega vol, maar ook teveel spullen die ik tot Nederland helemaal niet meer nodig heb zoals m'n boeken voor het coschap.. Maarja die wil ik ook niet achterlaten, dus het wordt flink slepen. Uiteindelijk een goede prijs weten te krijgen en op weg. Dat is toch wel het voordeel als er heel veel mensen zijn die wat van je willen, dan kan je uiteindelijk wel een goede prijs krijgen.
Nou aan de grens ging het weer heel soepeltjes, het duurt dan wel even want alles gaat op Afrikaans tempo maar daarna heb je het visa dan ook. Het is wel altijd weer even uitvinden hoe je van de grens op de plek komt die je wilt. Ze kunnen namelijk heel makkelijk bepaalde prijzen zeggen want je hebt niet echt een goede onderhandelings positie, je wilt namelikk toch echt Malawi binnen. Maar uiteindelijk hadden we wel een prima prijs volgens mij. Eerst naar karonga en daar konden we overstappen richting chitimba. Het ging allemaal heel soepel tot dat we shida (probleem) hadden met de dalla dalla. Eerst vonden Falco en ik het wel prima want we hadden zo'n pijn aan onze reet! We zaten op een of andere stang. Maar het duurde op een gegeven moment wel heel lang. Stonden we daar aan de kant van d weg in de brandende zon. Wel hadden we al nieuwe vrienden gemaakt. We hadden namelijk nog wat ballonnen over en dat vonden de kindjes natuurlijk helemaal fantastisch. Ook nog was overgegooid en gespeeld alleen dalladalla bleef stuk.. Het enige wat ze deden was emmers water halen en die over de motor gooien dan weer proberen de dalladalla te starten maar echt beter werd het niet. Na, ik denk 1,5 tot 2 uur vonden we het genoeg geweest en zijn we met een dalladalla die langs kwam mee gegaan. Eindelijk aangekomen in Chitimba bleek dat we beter iets eerder hadden kunnen uitstappen. De plek waar we wilde verblijven was namelijk een stuk terug, dus tassen op de rug gehesen en terug lopen, pfoee zweten! Gelukkig was er plaats en konden we ons installeren bikini aan en het meer in duiken! Het was hier echt prachtig!!
Alle schakelingen van de kleur blauw in de lucht en het meer en de bergen de kleur groen. De plek waar we zaten Chitimba camp was ook een prachtige plekje, genieten!
Het werd alleen nog maar mooier toen de zon onder ging. Dit was een van de mooiste zonsondergangen die ik ooit heb gezien, de lucht stond in de fik rood oranje roze paars wauw wauw. Na deze prachtige natuurverschijning zijn we eropuit gegaan om te eten.
Toen we aan kwamen werden we ofcourse weer door genoeg mensen belaagd en die kwamen we nu ook weer tegen. In een of ander klein hutje kregen we een bord eten: Ugali, bonen en een of andere groene prut. Die groene prut had een beetje de smaak van spinazie, maar de consistentie van snot (echt letterlijk ik overdrijf niet). Het was daarom ook heel moeilijk om te eten, je moest het in een soort kommetje van Ugali eten en alsnog glibberde het dan vaak eraf. Ik kon niet zeggen dat ik het nou mega lekker vond dat groene snot, met name door de consistentie maar het wat oké. Daarna hebben we nog een soort van kroegentocht gedaan. Een local nam ons mee naar 'kroegjes', het waren meer hele grote muziek installaties (toch altijd bijzonder dat hoe arm een plek is, ernorme muziek boxen hebben ze wel) en dan zonder bier want dat was op haha. Wel kregen we nog iets van locals drank aan geboden, maar dat was echt te smerig.
Zoals gewoon vertrekken de bussen hier heel vroeg, dus om 5 uur nadat we afscheid hadden genomen van het vriendinnetje van Falco stapte we de taxi in. Falco heeft hier op het eerste bootfeest een meisje leren kennen. Het is echt een leuk meid en is sindsdien ook veel erbij.
En toen begon het avontuur wat na 1 meter al weer ophield hahaha. Na het starten van de motor van de bus en wat gesputter stonden we weer stil. Je weet hier nooit wat er aan de hand is want dat vertellen ze niet, maar nadat er wat verwisseld was konden we weer opweg. De chauffeur had nu ook goed haast pfoe, hoe die soms rijden ellende, maar we gaan. Nu maar slapen zodat de tijd wat sneller gaat. Alleen na twee uur stonden we al weer stil, iets met de banden dus hop verwisselen. Vervolgens op weg, maar laten we iemand achter! De bus reed gewoon door terwijl zijn vriend riep dat er iemand nog nog niet in de bus zat, maar na een min of 10 zijn we toch gestopt om te wachten tot hij er weer was. Dit is ook het gene waar Mitch en ik altijd bang voor zijn, dat de bus een keer wegrijdt terwijl wij nog aan het plassen zijn. Om een of ander reden zijn wij namelijk altijd het laatste de bus uit en toetert de bus altijd al als wij nog in de rij staan of aan het plassen zijn, maar gelukkig gaat het tot nu toe altijd goed.
Om de reis door te komen hebben we in ieder geval wel genoeg eten ingeslagen. Ennn… we kwamen in een winkel waar ze maoam snoep verkopen! Nou heb ik aan Michelle niet veel voor mijn snoepliefde, maar Falco doet er wel aan mee. Dus die gaat ons de busreis door helpen♥
Nou rond 12 uur stonden we weer stil, het zit niet echt mee. Geen idee wat hier weer aan de hand was, maar er stonden in iedergeval heel veel bussen en vrachtauto's stil met politie, dus of een controle of een ongeluk. Gelukkig gingen we na een minuut of 10 weer verder. Ik ben benieuwd wat de rest van de reis ons gaat brengen. Nou tot de avond viel was het niet veel soeps, we hebben echt heel vaak stil gestaan. Ik moet zeggen dat ik er ook wel echt een hard hoofd in kreeg. We hadden er op gegokt dat het een uur of 30 zou duren, maar als het zo door zo gaan zouden we er over drie dagen nog niet zijn. Maar ineens toen de avond viel en we bij Dodoma aankwamen(de hoofdstad van Tanzania) ging het ineens een stuk soepeler! We stonden niet meer continu stil en de weg was ook best goed. Het enige voordeel van vaak pech hebben is dat je vaak kan plassen. Maar we hadden al uit voorzorgsmaatregelen heel weinig gedronken, dus veel hoefde we niet naar de wc. Ik ben namelijk echt te bang dat ik anders zo vaak moet plassen als het niet kan. Ik moet ook nog steeds altijd een beetje lachen om de omstandigheden waar je onder plast. Als je gelukt hebt, of nja ik weet eigenlijk niet wat ik liever heb, heb je een wc. Maar die wcs stinken altijd echt enorm en je staat altijd in de rij. Maar vaak stopt de bus ook gewoon random ergens langs de weg en dan gaat iedereen gewoon langs de kant van de weg. Je mag je knieën niet laten zien, maar over plassen doet echt niemand moeilijk, de mannen en de vrouwen niet. Wel wordt er wel regelmatig gelachen om onze mzungu billen (blanke billen) haha. Maar wij gaan nu ook gewoon overal langs de kant van de weg, wat moet dat moet.
Toen het donker werd, werd het ook makkelijker om te slapen en de tijd ging daardoor ook veel sneller. Wel was Falco jarig om 12 uur! Mitch en ik hadden vanalles gehaald in Mwanza: een feestmutsje, kaarsjes, een mix van konjagy met tonic, vlaggetjes, ballonnen en we hadden wat foto's afgedrukt. Alles om de verschikkelijke verjaardag van de bus toch nog een beetje dragelijk te maken haha. Dus om 5 voor 12 stiekem de wekker gezet en Falco sliep gelukkig door! Dus om 12 uur hem wakker gezongen, met een kaarsje die niet aan ging door de open ramen, in een Maoam snoepje haha. Ach deze verjaardag zal hij nooit meer vergeten ;) Daarna weer lekker verder gaan slapen en om half 10 in de ochtend kwamen we eindelijk aan in Mbeya!! Uiteindelijk hebben we er 27,5 uur over gedaan, niet slecht..
We werden positief verrast door zuid Tanzania. Het was echt goed ontwikkeld eigenlijk zelfs misschien wel wat beter dan noord Malawi en de natuur was prachtig!! We reden door de bergen met allemaal bananen bomen. In Mbeya besloten we niet vandaag direct door te reizen maar hier vandaag te blijven en dan morgen door te gaan naar Malawi. Eerst maar eens wat opgefrist om daarna op zoek te gaan naar een taart voor Falco. Die was snel gevonden, we hadden een winkel/restaurant gevonden waar ze taarten verkochten. We konden nu eindelijk de 26 kaarsjes aansteken! Het was best een lekkere cake/taart, wel weer enorm zoet en dat als ontbijt, haha als dat niet nog een verjaardag is. Met z'n drieën gewoon met een vork van de taart eten heerlijk. Daarna even een ticket voor morgen geregeld en daarna maar een krater gegaan in de buurt van Mbeya.
Nou het was een flinke wandeling. Het eerste gedeelte was prima, dat was een normaal pad beetje modderig maar wel goed te doen. Gelukkig want ik had een rok aan en m'n witte schoenen. Maar het was snel gedaan met de pret. Op een gegeven moment werd het echt bushbush, stenen, klimmen en gladde modder. Liep ik daar met m'n witte schoenen en rok, dat allemaal voor de verjaardag van Falco haha. Het was wel heel erg leuk, vonden Falco en ik. Mitch vond het wat minder leuk, die had het wat minder op het survival gedeelte. Die had moeite met overeind blijven op de gladde modder. Het was ook soms nog zoeken naar de juiste weg, we dachten dat we niet meer door konden. Maar wat bleek, er was een boom om gevallen dus daar moesten we over heen. Uiteindelijk boven aan was het, het allemaal waard. Je had uitzicht op een prachtig blauw krater meer. Daarna weer de toch naar beneden glibberen, door de planten. Weer terug in Mbeya lekker local gegeten en daarna naar bed, morgen gaan we eindelijk onze eerste stappen in Malawi zetten :)️
Op naar Malawi, we gingen lekker weer vroeg opweg. En het reizen is echt begonnen, het lijkt wel als of we al dagen opweg zijn door alle dingen die we allemaal meemaken. Eerst een dorpje dicht bij de grens. Nou we waren weer een grote attractie, we hadden wel zin als een banaantje ontbijt. Net zoals als overal in Tanzania komen ze altijd met vanalles in manden op hun hoofd langs de bus. Soms heel irritant omdat ze je blijven aanspreken en je 100x nee moet zeggen, maar ook wel heel gemakkelijk soms. Hier kwamen ze langs met heel veel bananen, dus Falco gaf 1000 shillings (dat is 30 cent) en pakte een trosje bananen. In Mwanza is het namelijk ongeveer 200 shilling per banaan, maar toen kreeg hij er steeds meer toegestopt. Wat bleek ze verkocht de hele mand voor 1000 hahaha. Zo zaten we ineens met is van 25/30 bananen. Heel de bus vond dit natuurlijk heel grappig, zo raak je ook aan de praat met de lokale bevolking dat is toch altijd wel heel leuk. Helemaal als ze horen dat je een beetje Swahili kan. Helemaal nu we Falco mee hebben, want die is er nog veel beter in dan wij. Nou na de bananen kwam de volgende mzungu (Swahili voor blanken) grap. De bus werd namelijk echt helemaal vol geladen met zakken groente, bananen en anassen! En niet gewoon wat zakken, nee achter ons werd tot het plafond de zakken opgestapeld en er bleven maar komen terwijl wij echt zaten te kijken wat gebeurt hier en met als kerst op de taart moesten backpacks er weer op. Met als resultaat zaten wij omringd met zakken die als het busje flink remde in onze nek zaten, maar ach dit is Afrika.
Wel zijn we afgezet bij de kaartjes kopen, ze zeiden namelijk dat we naar kyela moesten, maar dat is een dorpje iets verder van de grens af terwijl je eerder al langsde grens komt. Dat zei ik al, maar toen zeiden ze maar daar is het migratie bureau, tja dus toch maar een kaartje daar heen gekocht (scheelt nog geen euro maar toch). Maar toen we bij het plaatsje aan de grens aankwamen moesten we hier eruit want hier was de grens. Achja.. Daar werden we belaagd door pikipikis die ons allemaal naar de grens wilde brengen. Lopen was iets te ver met al onze bagage want pfoe ik was het even vergeten hoe het was om te lopen met die overbeladen backpack op m'n rug. hij zit echt mega vol, maar ook teveel spullen die ik tot Nederland helemaal niet meer nodig heb zoals m'n boeken voor het coschap.. Maarja die wil ik ook niet achterlaten, dus het wordt flink slepen. Uiteindelijk een goede prijs weten te krijgen en op weg. Dat is toch wel het voordeel als er heel veel mensen zijn die wat van je willen, dan kan je uiteindelijk wel een goede prijs krijgen.
Nou aan de grens ging het weer heel soepeltjes, het duurt dan wel even want alles gaat op Afrikaans tempo maar daarna heb je het visa dan ook. Het is wel altijd weer even uitvinden hoe je van de grens op de plek komt die je wilt. Ze kunnen namelijk heel makkelijk bepaalde prijzen zeggen want je hebt niet echt een goede onderhandelings positie, je wilt namelikk toch echt Malawi binnen. Maar uiteindelijk hadden we wel een prima prijs volgens mij. Eerst naar karonga en daar konden we overstappen richting chitimba. Het ging allemaal heel soepel tot dat we shida (probleem) hadden met de dalla dalla. Eerst vonden Falco en ik het wel prima want we hadden zo'n pijn aan onze reet! We zaten op een of andere stang. Maar het duurde op een gegeven moment wel heel lang. Stonden we daar aan de kant van d weg in de brandende zon. Wel hadden we al nieuwe vrienden gemaakt. We hadden namelijk nog wat ballonnen over en dat vonden de kindjes natuurlijk helemaal fantastisch. Ook nog was overgegooid en gespeeld alleen dalladalla bleef stuk.. Het enige wat ze deden was emmers water halen en die over de motor gooien dan weer proberen de dalladalla te starten maar echt beter werd het niet. Na, ik denk 1,5 tot 2 uur vonden we het genoeg geweest en zijn we met een dalladalla die langs kwam mee gegaan. Eindelijk aangekomen in Chitimba bleek dat we beter iets eerder hadden kunnen uitstappen. De plek waar we wilde verblijven was namelijk een stuk terug, dus tassen op de rug gehesen en terug lopen, pfoee zweten! Gelukkig was er plaats en konden we ons installeren bikini aan en het meer in duiken! Het was hier echt prachtig!!
Alle schakelingen van de kleur blauw in de lucht en het meer en de bergen de kleur groen. De plek waar we zaten Chitimba camp was ook een prachtige plekje, genieten!
Het werd alleen nog maar mooier toen de zon onder ging. Dit was een van de mooiste zonsondergangen die ik ooit heb gezien, de lucht stond in de fik rood oranje roze paars wauw wauw. Na deze prachtige natuurverschijning zijn we eropuit gegaan om te eten.
Toen we aan kwamen werden we ofcourse weer door genoeg mensen belaagd en die kwamen we nu ook weer tegen. In een of ander klein hutje kregen we een bord eten: Ugali, bonen en een of andere groene prut. Die groene prut had een beetje de smaak van spinazie, maar de consistentie van snot (echt letterlijk ik overdrijf niet). Het was daarom ook heel moeilijk om te eten, je moest het in een soort kommetje van Ugali eten en alsnog glibberde het dan vaak eraf. Ik kon niet zeggen dat ik het nou mega lekker vond dat groene snot, met name door de consistentie maar het wat oké. Daarna hebben we nog een soort van kroegentocht gedaan. Een local nam ons mee naar 'kroegjes', het waren meer hele grote muziek installaties (toch altijd bijzonder dat hoe arm een plek is, ernorme muziek boxen hebben ze wel) en dan zonder bier want dat was op haha. Wel kregen we nog iets van locals drank aan geboden, maar dat was echt te smerig.
En nu samen met Marianne, Nederland in beweging ✨
Grote knuffel✨🤗✨