Dag 23 en 24: Sumvé

Dag 23: Sumvé

Ik moet nog wel aan de overdracht wennen. Ik versta er wel al iets meer van dan de afgelopen twee dagen, maar het zijn nog steeds in het beste geval de grote lijnen. Ik vind het ook bijzonder hoe ze erbij zitten, iedereen zit er heel timide bij. Schouders opgetrokken, gebogen rug en vol overtuiging praten ze ook absoluut niet. Dat helpt ook niet mee aan het feit dat hun Engels nauwelijks te verstaan is en het accent is ook bijzonder.

Je merkt wel echt dat het regenseizoen eraan komt, met name ’s nachts valt veel regen en in de ochtend. Het koelt dan direct ook een stuk af, maar als in de middag de zon gaat schijnen smelt je vervolgens weer bijna weg. Het is wel echt heerlijk dat we een tuin en veranda hebben. Daar zitten we dan ook vaak te leren of te eten.

Vandaag hadden we in de middag gelukkig wel supervisie. Bij de overdracht hadden we hem al direct aangesproken. We hadden namelijk wat vragen over wanneer je een kindje met ontslag laat gaan en welke medicatie je mee naar huis mag geven. Hij zou om half 10 er zijn als wij met onze rondje begonnen. Nou natuurlijk geen dokter te zien, via een verpleegkundige hebben we hem nog gebeld en we moesten maar beginnen en daarna zou hij komen. Weer geen dokter dus  we hebben maar zelf besloten welke kinderen wilde ontslaan en welke niet. Na de lunch zijn we hem maar gaan zoeken en gelukkig was hij vandaag snel gevonden en had hij even tijd. Hij keek ons wel vreemd aan toen we zeiden dat we 5-6 kinderen wilde overleggen. Wij vonden het eigenlijk nog wel best schappelijk, het was namelijk iets van de helft. Pfoe nou het is ook wel lastig om een patiënt te bespreken. Je wordt namelijk na zin 1 of 2 al onderbroken en zegt hij doe dit en dit, maar dat hadden we dan vaak al gedaan, dus als hij ons nou gewoon liet uitpraten.. Maar het was wel fijn om te merken dat we vaak wel het goede deden of dachten. Je bent voor je gevoel namelijk echt maar wat aan het doen, je denkt er natuurlijk wel over na maar echt zeker weten doe je het niet. Dus die bevestiging is wel fijn om te krijgen. We zijn ook heel blij dat we met z’n tweeën op een afdeling staat. Zo kan je van elkaar leren, want van de supervisie moet je dus niet echt hebben.

Nou weer thuis worden we weer omringd door kippen. Het is echt grappig, ze komen direct aanlopen als je eraan komt. Ze willen dan graag mee naar binnen, omdat binnen hun broedplaats te hebben. Volgens mij vinden ze het ook fijn om een beetje in de buurt te zijn, want als ze geen ei aan het leggen zijn zitten ze bijvoorbeeld ook onder de tafel bij je voeten. Je moet alleen niet te dicht in de buurt komen want dan beginnen ze te kakelen. Je kan ze wel aaien en met name de zwarte vindt dat volgens mij best lekker, maar er gaat eerst als je eraan komt wel een gekakel aan vooraf.

We hebben nu ook een nieuwe haan! Kwabi heeft een nieuwe gekocht, het is een hele mooie en groot! Dus nu hebben de kippen weer gezelschap van een nieuwe haan 😊

Lala salama

Dag 24: Sumvé

Al weer onze laatste dag van de eerste week! Nou hij begon niet heel erg goed… Toen we de kippen eten gingen geven was de bruine kip ziek(de moeder van alle kuikens). Het was echt heel zielig, ze zat in een hoekje van het hok naar adem te happen. We wisten echt niet zo goed wat we moesten doen. Het is dus blijkbaar besmettelijk maar de kippen en de nieuwe haan moeten eigenlijk 1-2 weken samen in het hok blijven zodat ze aan elkaar kunnen wennen. Maarja het hok is een bron van ziektekiemen denken we. Uiteindelijk zei Kwabi dat alle grote kippen eruit moesten, dat hebben we maar gedaan. We wilde alleen de kuikens niet laten zitten, want die zijn natuurlijk het meest kwetsbaar. We hebben de kuikens maar voor even in een doos gedaan en een kuikentje apart, want eentje is al ziek… Geen diarree voor zover we kunnen zien, maar is heel lusteloos, beweegt nauwelijks en wilt niet eten dus het ziet er niet heel goed uit…

Daarna moesten we snel naar het ziekenhuis want door al het kippengebeuren waren we al een beetje laat. Tussen de middag snel naar huis om naar de kippen te kijken. Met de moederkip ging het echt niet goed, het was heel sneu dus we hebben aan Kwabi gevraagd of hij de kip dood wilde maken. We wilde haar niet langer laten lijden, maar ook al weet ik dat dat het beste is ik kan dan echt niet zelf en wil het ook absoluut niet zien. Kwabi stond er alleen op dat wij die kip vervolgens ook gingen opeten, nou no way. Überhaupt wil ik echt niet mijn eigen kip eten en los daarvan lijkt me het absoluut geen goed idee om die zieke kip te eten. We hebben namelijk geen flauw idee wat ze heeft. Uiteindelijk heeft Kwabi hem meegenomen om op te eten, ook al zeiden wij dat we dat geen goed idee vonden. ’s Middags toen we terug kwamen stond de kip ook al op het vuur. Toen ik binnen kwam zei ik nog dat ik het lekker vond ruiken tot dat ik zag wat er op het vuur stond, heel naar.. Maarja zo gaat het hier, nu maar hopen dat Kwabi niet ziek wordt.

Tussen de middag hadden we al een hoop op gezocht over een kindje met waarschijnlijk het nefrotisch syndroom (iets met de nieren waardoor ze onder andere vocht vast houdt) Dat kindje was vanochtend gezien en was opgenomen. Alleen we wisten hier beide niet veel vanaf, dus een hoop research gedaan. Het probleem was alleen dat we niet zoveel konden door de beperkte diagnostische middelen hier… Toen we het kindje nog hadden nagekeken waren we er allebei wel van overtuigd dat we dit kindje wilde doorsturen naar een ziekenhuis met meer mogelijkheden, ze was namelijk erg ziek. Het verbaasde me eigenlijk dat ze dat überhaupt in eerste instantie niet hadden gedaan. Alleen toen we het gingen overleggen werd ons verteld dat we het nu niet konden doorsturen omdat het vrijdag was… Echt zo frustrerend… Het enige wat we konden is goed opschrijven dat we wilde dat het kindje elke dag in het weekend gezien werd en duidelijk opgeschreven dat wij sterk aanraadde om haar door te sturen en daarnaast dit duidelijk tegen de verpleegkundige gezegd. Hopelijk gaan zij er achteraan als er in het weekend geen dokter langs komt. Meer konden we ook niet doen, nu maar hopen dat het goed gaat gedurende het weekend.

Weer thuis gingen we weer door met dokteren, maar dan voor de kippen. Het kuikentje ging steeds slechter, we hebben door een spuitje nog wat antibiotica gegeven en er nog een tijd mee opschoot gezeten, maar ik ben bang dat hij het niet gaat redden.

Het was dus niet echt een top dag vandaag, dus tijd voor wijn! We hebben een fles wijn opengetrokken en lekker op bed, met je raad het al, Grey’s Anatomy gekeken. Het is zo grappig elke avond moeten we weer lachen als een van ons vraagt, ‘hoe laat is het’. Het is dan namelijk altijd nog heel vroeg terwijl we dan bijvoorbeeld al twee afleveringen gekeken hebben. We hebben hier zoveel meer tijd dan in Nederland en het is echt heerlijk!