Dag 32 en 33: Weekend Sumvé

In een woord genieten! We komen hier zo te rust, je kan namelijk niet zo veel en dat is heerlijk. In Nederland zijn Michelle en ik allebei altijd bezig, lange dagen op coschappen maar ook veel leuke dingen. Drankje in de stad, lunchen met vriendinnetjes, even daarheen, even dit. Hier besef je nu pas hoe druk je altijd bent en hoe fijn het is om nu helemaal niets te hebben.

Je wordt wakker op je gemakje, even bij de kuikentjes kijken en eten geven, kippen naar buiten laten. Het was alleen niet zo’n mooi weer ‘s ochtends, maar dat was wel perfect om te gaan sporten. Als het regent koelt het namelijk lekker wat af. We zijn een Insanity les gaan doen via mijn laptop. Wauw dat was lang geleden dat we zo gesport hebben. We hebben ons kapot gezweet, maar het was wel heerlijk. Zoals eigenlijk altijd het geval is moesten we enorm lachen toen we op de klok keken, het was pas het einde van de ochtend en we hadden er voor ons gevoel al een halve dag opzitten.

Op zondag komen Fausta, mama Helena(moeder van Fausta) en Kwabi eten. We gaan ze een Hollands maaltje voorzetten, stampot, met als toetjes marscornflakes koekjes. Dat is gemakkelijk om te maken en we hadden de mars en cornflakes al gehaald. Alleen we hadden geen gewone boter, maar margarine. Dit stinkt echt als het koud is, we hebben al gemerkt dat het qua smaak wel meevalt als je het bakt(met de brownie en cake). Dus hopen dat het nu ook mee valt. Nou gelukkig smaakte ze prima mmm. Maar goed dat we ze moesten bewaren voor morgen.

We wilde hier graag een keer naar de kerk, dus we hadden vrijdag al gevraagd hoe laat de kerkdienst begon, 6 uur. Wat een tijd zeg, dus zondag de wekker gezet en netjes aangekleed. Het was nog donker toen we op weg gingen en bij de kerk was het ook nog te donker… We hadden niet echt het idee dat er over 10 minuten een dienst begon. Er stond wel iemand die bij de kerk hoorde buiten, dus het daar maar aangevraagd. Wat bleek nou, normaal gesproken zou er wel een dienst zijn om 6 uur maar vandaag niet. Er was vandaag iets speciaals, maar wat precies kwamen we niet helemaal achter. Dus maar terug gegaan naar huis en weer in bed gekropen tot 10 uur, want dan zou er wel een mis zijn.

Om 10 uur was er zeker wat te doen! Het stond echt vol met mensen in mooie gekleurde jurken. We stonden er maar een beetje tussen, rondkijkend of we iemand bekends zagen. Je staat er namelijk wel verloren tussen als enige blanke, je wordt dan uitgebreid bekeken! Gelukkig zagen we op een gegeven moment Mama Helena. Dat is de moeder van Fausta, zei kookte vroeger voor de coassistenten en Fausta heeft dat nu van haar overgenomen. Ze zei dat het vandaag een speciale mis was en dat mensen uit heel de omgeving waren gekomen om deze mis bij te wonen. De mis zou dan ook minimaal 3 uur duren! Oei, de moed zonk ons in de schoenen. Het leek ons leuk om een mis bij de wonen, maar 3 uur poepoe dat is wel heel erg lang. Wel zei mama Helena dat je ook eerder weg mocht, omdat het vandaag zo’n lange mis was, maar daar moesten we nog even overna denken. Het leek ons wel een beetje raar om eerder weg te gaan en daarbij kan je al enige twee blanken niet echt de kerk ongezien verlaten haha. Maar we zullen zien!

In de kerk zaten we tussen de mensen geplet op een houten bankje en pfoe wat was het warm. We zaten van ons bankje weg te zweten. We hadden gehoopt dat het een mis was met uitbundig dansen en zingen, maar dat was helaas niet het geval. Het waren mee eentonig soort rijmen in het Swahili. Wel heel leuk om een keer meegemaakt te hebben, maar na een uur hadden er het stiekem wel al ene beetje gehad haha. Pijn aan onze billen en knieën, arme mensen die elke dienst op die houten bankjes moeten knielen, dat is geen pretje. Op een gegeven moment ging iedereen naar voren om geld te geven en toen hebben we maar onze kans gegrepen om de kerk uit te gaan. We dachten als we willen gaan moeten we nu gaan. Al is het waarschijnlijk toch wel opgevallen, want we waren de enige blanke in heel de kerk. Achteraf waren we helemaal blij dat we waren gegaan, want het heeft 4 uur geduurd!

’s Middags zijn we nog naar de markt geweest en op bezoek geweest bij een student verpleegkundige. Dat is een hele aardige jongen die we al vaker ons tropical medicine boek heeft geleend. We kwamen hem toevallig tegen en hij vroeg of we z’n huis wilde zien. We hebben even gezellig gekletst maar moesten daarna weer snel door, want er moest gekookt worden.

We hadden als voorgerecht tonijnsalade op komkommer bedacht, al hoofdgerecht zoete aardappelstampot met soort van andijvie en als toetje marsconflakes koekjes.
Nou het cultuurverschil werd weer goed duidelijk. Ten eerste vonden ze het volgens mij heel raar om binnen aan tafel te eten. Ze bleven maar buiten staan en zelfs toen we zeiden kom maar binnen aan tafel zitten zeiden ze nog we kunnen ook wel buiten zitten. Maar wij, en dan vooral Michelle, worden helemaal lek gestoken buiten, dus vandaar eten wij bijna nooit buiten ’s avonds. Vervolgens dachten ze dat het voorgerecht al het eten was haha, terwijl dat helemaal niet zo veel was. En volgens mij vonden ze het ook niet zo lekker, terwijl wij juist dacht ah vis dat eten ze vaak dus dit moeten ze ook wel lusten. Pfoe en wat gooien ze er een grote hoeveelheid zout over heen zeg. Nu snappen Mitch en ik helemaal waarom ons eten wat Fausta kookt altijd zo enorm zout is! Zout en mayonaise, Kwabi is helemaal gek van mayonaise, dat gooit hij echt overal overheen. Ze eten dan wel alles op en zeggen dat het lekker is, maar aan het hoofd van Kwabi en Fausta te zien… Toen dachten we wel, oei wat zouden ze van het hoofdgerecht vinden, maar dat viel volgens mij beter in de smaak. Ze stonden alleen wel echt te kijken toen er nog een toetje kwam, maar die viel zeker goed in de smaak. Eerst een klein stukje omdat ze vol zaten maar dat werd uiteindelijk wel wat meer. Het was gezellig en ook wel interessant om telkens nog achter nieuwe cultuurverschillen te komen.