Week 3

Deze week wilde we graag de mannen afdeling gaan doen. We merken dat we kind wel een beetje onder de knie krijgen. Natuurlijk zijn er altijd casussen die lastig zijn, maar je ziet dat bij de kinderafdeling vaak wel de zelfde problemen liggen. Toen we het s ochtends aan dr. Geofrey vroegen vond hij het prima. Daarna zei hij wel ‘ah als jullie dan alvast bij de kinderen beginnen kom ik eraan en doen we daarna samen de mannenafdeling’. Dus zo had hij het voor elkaar dat we elke dag twee afdelingen doen haha. Al is dat opzich best prima, onze dagen worden nu wat langer maar dat is ook niet zo erg. Ze waren namelijk toch belachelijk kort, wat wel heerlijk was. Met name zijn we nu tussen de middag later klaar dan we snel lunchen en weer terug.

Nou het is wel weer wennen op de mannen afdeling, het zijn zo’n andere problemen. Wat me vooral opvalt is dat er veel probleem zijn die te maken hebben met het scotum of de penis, veel liesbreuken en veel post operatieve patiënten. Ik zeg veel, maar op de mannen afdeling liggen niet zoveel patiënten, gemiddeld 7-10. Je bent alleen per patiënt veel langer bezig. De anamnese is bij kinderen namelijk vrij beperkt, bij volwassenen kan en moet je veel meer uitvragen. Daarbij geven ze vaak lappen aan tekst terug waar we lang niet alles verstaan, vaak alleen de context. Gelukkig kunnen ook hier de verpleegkundigen goed Engels en lopen met ons mee de ronde. De eerste dag liep dr. Geofrey de ronde en liepen wij met nog drie andere studenten mee. Er zijn sinds deze week namelijk nieuwe studenten in het ziekenhuis. Het zijn studenten die worden opgeleid tussen het niveau van een verpleegkundige en een arts in. Het was wel fijn om de eerste dag de ronde met Geofrey te lopen, zo weet je direct wat hij met de patiënten wilt. Al hadden wij vaak wel wat op of aanmerkingen… Het grappige is dan wel dat hij vervolgens jou suggestie herhaalt alsof het zijn suggestie is. Maarja het wordt tenminste gedaan. De rest van de week hebben we zelf de afdeling gedaan.

Op de mannen afdeling loop je ook meer tegen het probleem aan dat je heel weinig diagnostische mogelijkheden hebt. Zo kwam er aan het einde van de week een man binnen met een uitval van spraak en zijn rechter lichaamshelft. Het meest waarschijnlijk was dat dit kwam door een CVA, alleen kwam direct al het probleem, wat voor soort CVA. Je kan namelijk een bloeding in je hersenen hebben of een propje. Om daar een onderscheid tussen te maken heb je een scan van de hersenen nodig, maar die hebben we niet. Tot dat je die scan hebt kan je er niet zoveel aan doen. Als je een propje hebt wil je gaan behandelen met bloedverdunners, maar als het een bloeding is juist niet. Daarbij kwam de man veel te laat in het ziekenhuis om in de acute fase nog wat te doen. Het enige wat we konden doen is het de man zo comfortabel mogelijk maken en de complicaties van de CVA behandelen. Uiteindelijk is de man doorgestuurd naar een groter ziekenhuis waar hij wel een scan kan krijgen en eventueel fysiotherapie.

Maar er zijn ook leuke casussen in het ziekenhuis. Zieke kindjes die je goed ziet opknappen. Zo was er een kindje wat ook binnen kwam met ondervoeding en veel huidafwijkingen wat uiteindelijk weer naar huis kon. Dat was echt een schattig kindje, veel kinderen moeten huilen als wij ze willen onderzoeken, maar zij zat altijd met grote ogen te kijken. Ze had ook een broertje die niet ziek was, maar dat was zo’n lief kindje! Hij was echt altijd aan het lachen en had een heerlijk koppie

Het is ook leuk om te zien hoe kinderen verschillend op je reageren. Veel moeten dus keihard huilen tijdens het onderzoek, sommige kan je gelukkig wel stil krijgen met een ballon. Een jongetje keek me altijd heel boos aan(wat eigenlijk wel schattig was), maar ik mocht uiteindelijk wel alles doen. En sommige kinderen kan je gelukkig wel een lachje vanaf krijgen.

Er lopen nu ook studenten met ons mee, in het begin dachten we dat het wel fijn was dat de studenten er waren. Ze kunnen namelijk prima Engels, maar hier kwamen we snel op terug. Pfoee wat zijn ze irritant, ik vind het heel leuk om uit te leggen wat we doen maar zij weten echt niet wat goede momenten zijn om vragen te stellen en praatte vaak door je anamnese heen. Dan was ik bijvoorbeeld de longen aan het luisteren en werd ik op mijn schouder getikt met de vraag waarom het kind aan het zweten was. Daarbij hadden ze soms ook een hele uitgesproken mening, dan zeiden ze na of soms al voor de anamnese ‘dit kind kan naar huis’. Terwijl zei met ons mee lopen en dat niet hun beslissing is. Daarbij kon het kind ook helemaal niet naar huis, want er was nog sprake van ernstige ondervoeding. Maar we moeten maar zo denken, zo worden we wel goed voorbereid op het begeleiden van coassistenten als we art assistent zijn.

Naast het ziekhuis zijn we ook lekker aan het sporten. Armspieren trainen op de muziek van kinderen voor kinderen, buikspierkwartier op coldplay of een isanity workout met als gevolg dat we drie dagen niet konden lopen. Die spierpijn was nog erger dan de spierpijn van de kilimanjaro haha.

Elke week komt ook een Mango vrouwtje bij ons langs. Ze verkoopt mango’s voor een goedkope prijs, dus de eerste week dachten we ‘mmmm dat is wel lekker’, scheelt ons naar de markt lopen en dan heeft zij weer wat geld. Alleen de mango’s die ze verkocht zijn echt zo draderig! Het is geen normaal vruchtvlees, alleen maar draden. Je kan hem ook niet snijden en schillen gaat ook moeizaam. Het enige wat kan is het van de pit af slurpen haha, met als gevolg dat heel de mond en tanden vol met draden zitten, ielw. De smaak is wel goed. Alleen nu zitten we wel aan haar vast haha, ze komt 1-2 keer per week langs en we kunnen het niet over ons hart verkrijgen om te zeggen dat we ze niet hoeven. Het is nog vroeg in het mango seizoen, dus we hopen maar dat ze nog beter worden.