Week 2: Sumvé

Nou het is weer een week die naast het ziekenhuis in het teken staat van de kippen. Het is net een kippensoap.

We waren zondag zo blij dat alle kippen en kuikens nog leefde, maar helaas ging het deze week niet zo goed. Alle kuikens worden een voor een ziek en er zijn er op woensdag nog maar 4 over.. Het is echt zo balen, we doen ons best met het hok binnen, de zieke kuikens apart zetten, doxycycline in het water. We koken nu zelfs de rijst, Kwabi zei dat we ze gewoon ongekookte rijst moet geven, maar op internet stond dat je ze juist geen ongekookte rijst moet geven omdat dat uitzet in de maag. We wassen om de dag de doek waar ze binnen op zitten, maar het mag nog niet baten… Je wordt er wel een beetje moedeloos van want we zijn heel de dag met de kippen bezig maar het haalt allemaal niets uit. Ik hoop dat de laatste vier wel blijven leven, want ze zijn wel echt leuk.

Vanaf woensdag ging het eigenlijk beter met de kuikens, ze niezen wel allemaal maar op vrijdag leven ze nog steeds allemaal. Het is ook wel frappant dat de kleinste en de meest gehavende kuikens over zijn. Een van de vier heeft maar een vleugel en een heeft 2 hele kleine niet goed ontwikkelde vleugels, dus tot zover ‘survival of the fittest’. Nu hopen dat ze het overleven, je ziet wel dat ze een beetje ziek zijn (jaja we hebben tegenwoordig ook een dokters gevoel voor kippen haha), maar misschien worden ze wel beter. De andere waren namelijk binnen een dag ziek en dood.

Als we thuis zijn laten we ze wel eens los en dat is echt grappig, dan lopen ze door huis te rennen. Ze zijn ook al meer aan ons gewend en weten ook dat wij eten geven, want als je door huis loopt dan achter volgen ze je heel schattig. Ik ga er ook heel vaak bij op de grond zitten en met name eentje is helemaal gewend, die kom dan bij je zitten. Voor je het weet zit je dan met vier kuikens op, op de hoofd, op je schouders of op je arm. Een vind het ook fijn om op je hand te komen zitten, dan ben ik aan het typen op mijn laptop met een kuiken op mijn hand, gezellig!

Dan hebben we ook nog de kippen en de haan, die leven wel alle drie nog gelukkig. Ook dat kan zo in GTST. In het begin wilde de zwarte kip niets van de haan hebben(wat we ook wel snapte, want ze werd half verkracht in het hok). Met als gevolg dat ze echt heel de dag binnen zat, behalve als wij haar even buiten neer zetten. De witte kip en de haan liepen wel de hele dag samen buiten te scharrelen als een koppeltje. Dit veranderde aan het einde van de week, toen liep ineens de zwarte kip met de haan buiten en zat de witte kip weer meer binnen. Ze wisselen elkaar ene beetje af zullen we maar zeggen haha. Gelukkig lopen ze ook steeds meer met z’n drieën dus misschien gaat het nog wel goed komen.

Nou nu genoeg kippengeklets haha, op naar het andere waar we de rest van de tijd mee vullen het ziekhuis. In het ziekhuis hebben we al meer onze draai gevonden. In de ochtend na de overdracht, ontbijten en daarna de ronde over de kinderafdeling. We zien nu beide tegelijkertijd een patiëntje, maar je zit naast elkaar dus zo kan je heel gemakkelijk bij elkaar mee kijken en denken. Dan naar huis om de lunchen, naast de lunch hebben we ook altijd nog tijd over voor bijvoorbeeld de was, wat te leren of kippendingen en soms stiekem even lekker in de zon zitten. Het is namelijk veel beter weer dan vorige week, deze week is er bijna geen regen. Je merkt dat wel heel goed, het is namelijk een stuk warmer! We lopen ook een stuk minder snel door de gangen van het ziekenhuis heen want je hebt het zweet zo op je rug staan. Blijkbaar vinden de Afrikanen sowieso dat we veel te snel lopen, ze noemen het dan ook mzungu lopen.

De kinderen die op de afdeling liggen worden altijd eerst gezien in de OPD, een soort van spoed en daar wordt dan een eerste diagnose gesteld en een behandeling gestart. Je moet alleen wel goed kijken wat daar is gedaan en eigenlijk kijken wij het kindje de volgende dag nog een keer helemaal na. Het gebeurd namelijk regelmatig dat we er niet helemaal mee eens zijn of dat het lichamelijk onderzoek niet overeenkomt met dat van ons. Zo stond er bijvoorbeeld een keer bij opname mazelen vraagteken. Verder stond er weinig vermeld, ook nauwelijks een beleid terwijl dat normaal wel altijd is. Pfoe wij dachten kak dat hebben we nog nooit in het echt gezien, dus maar even snel googlen. Daarbij kan huiduitslag bij een donkere huid er ook heel anders uit zien, maar toen we bij het patiëntje aankwamen was het helemaal geen mazelen. Dat zagen we eigenlijk direct al, het was namelijk krentenbaard. Maar zo’n casus laat wel weer zien dat we echt goed zelf moeten blijven nadenken. Je leert hier ook wel heel veel van, onze dagen zijn niet mega lang, maar het is ook wel fijn om tijd te hebben om dingen uit te zoeken. Dat is ook wel echt nodig, want hier ben je veel meer een algemene arts. Soms komen er wel een vragen en dan denk ik mmm, ja in Nederland had ik …in consult gevraagd. Alleen nu moet je het allemaal uitzoeken. Daar staat wel tegen over dat ze veel minder diagnoses hebben. Je hebt natuurlijk wel dezelfde ziektebeelden als in Nederland en nog veel tropische ziekten, maar door de zeer beperkte diagnostiek kan je heel veel diagnoses niet stellen. De mentaliteit is sowieso ook heel anders. In Nederland willen bijna alle patiënten precies weten wat eraan de hand is. Hier wil iedereen op het moment dat het weer goed gaat naar huis en wat het dan precies was, acht dat maakt niet uit.

In de middag gaan we weer terug om de uitslagen op te halen en dan kijken we met z’n tweeën nog op ons gemakje alle patiënten door. Het is ook fijn dat we nu met mijn telefoon kunnen smsen en bellen, zodat we niet heel het ziekenhuis door hoeven om supervisie te vragen. Sinds deze week is er ook een extra dokter, dr. Abdallah. Dat is wel echt een hele fijne dokter! We vinden hem nu al veel fijner dan dr. Geofrey, hij legt namelijk veel meer dingen uit, waarom hij iets doet en hoe je iets het best kunt aanpakken.

We hebben ook wel onze eerste frustrerende casussen gezien. Er is al een hele tijd een jongen van 7 jaar opgenomen. Hij heeft verschillende problemen die we behandelen, maar er is iets met die jongen waar we niet precies onze vinger op kunnen leggen en wilde hem graag doorsturen. Daarom hebben we ook al meerdere keren supervisie gevraagd, alleen daar halen we niet zoveel uit. Alleen de problemen die we zelf ook wel zien worden behandeld. Dus we gaan ook wel een beetje onze eigen gang door bijvoorbeeld toch een bloodslide aan te vragen terwijl dr. Geofrey zei ah die is vast negatief(om malaria vast te stellen, of in dit geval te kijken of de behandeling geholpen heeft) en dan blijkt die gewoon nog positief te zijn. Dus opnieuw met een ander medicijn behandelen. Het bleef ons niet lekker zitten tot het op een ochtend helemaal niet goed ging, maar toen moesten we toch nog het effect van de antibiotica afwachten en de volgende dag is hij overleden… Dan schrik je wel als je in de overdracht zit en dat hoort. Gelukkig was het einde van de middag de dag ervoor nog dr. Abdallah langs geweest, die wel goed had meegekeken. We hebben denk ik ook wel echt alles wat in onze macht lag gedaan, maar het blijft verschrikkelijk.
Zo hadden we ook nog een kindje met de verdenking van een bovenarmfractuur dus wij wilde een x-ray. Nou dat heeft ook nog wat voeten in de aarde gekost om die voor elkaar te krijgen, er is namelijk al een hele tijd geen x-ray want er zijn geen films om die te ontwikkelen. Uiteindelijk bleek er in het nieuwe OK complex(wat nog niet gebruikt wordt) ook een soort X-ray te zijn die we konden gebruiken. De foto kon niet ontwikkeld worden, maar we konden het wel op het scherm zien. Dus daar heen, maar wat doen ze, ze leggen het kindje op een ijzeren bed.. Wij zeiden al dat kan niet want je gaat niets zien op de foto door het ijzeren bed, maar er werd niet naar ons geluisterd. Vervolgens zie je natuurlijk niets op de foto en moet het kindje nog een paar keer verplaatst worden met heel veel pijn tot gevolg. Ik werd er helemaal naar van omdat ze zien. Uiteindelijk bleek het ook een flinke bovenarm fractuur te zijn die gezet moet worden en in Nederland hoogstwaarschijnlijk ook geopereerd met pinnen. Maar hier is het beleid 5 dagen afwachten tot de zwelling is verdwenen…en daarna de arm zetten, Grrr. Maar dit zijn dingen waar je niets aan kan veranderen en het enige wat je kunt doen is je best.

Gelukkig sloten we de week in het ziekenhuis wel beter af dan vorige week. Nu hadden we geen heel ziek kindje en het kindje die we vorige week wilde doorsturen bleek afgelopen weekend toch doorgestuurd te zijn. Het heeft dus misschien toch een beetje geholpen dat we heel nadrukkelijk hebben opgeschreven dat we wilde dat het kindje gezien werd en dat we wilde dat het werd doorgestuurd.

’s Avonds hebben we ook heerlijk vrije tijd waar we goed gebruik van maken. We zijn ondanks dat het  niet hoeft toch nog vaak in de keuken te vinden. Vorige week hadden we de bananencake, deze week hebben we brownies uitgeprobeerd. Ook weer zonder weegschaal en oven. De maten proberen met verhoudingen te bereken en we hebben het weer in een pan op het vuur gedaan. Een pan onderop met kokend water dan de pan met de brownie en vervolgens een pan met kokend water erop. Het duurde weer een eeuwigheid maar het was de moeite waard mmm ze waren echt zo lekker!! Ook koken we vaak voor ons zelf, dat hoeft niet want Fausta kan ook koken. Alleen als we Fausta laten koken is het altijd hetzelfde, groente in kokossaus of groente in een water/tomaat saus. Het is best prima, alleen niet elke dag dus gaan we vaak ook zelf aan de slag. Vrijdagavond hadden we lekker uitgepakt met garnalen(die hadden we de eerste week mee genomen en in de diepvries gelegd), die we de hele dag hadden laten marineren. Mmm dat was geslaagd, heerlijk met een wijntje en kolonisten!